augustus 26, 2021
fan Antoon van Dijck*
De eagen rikke nei de hichte,
wylst it burd wiist fierwei del,
wêr kin in muonts de wierheid fine…
is it net de himel, dan de hel.
De rûge streken binne flechtich
doe’t syn kop kaam op papier,
trochskinend ljochtsje op ek letters,
foar it each tichtby mei himelsk sier.
De ynhâld jout in oare lading:
jild, bekend as ’t ierdske slyk,
matearje kin it minskdom bine,
foar de measten is der gjin ûntwyk.
De muonts lykwols hat ea ûnthjitten:
‘Mei maat Earmoed rin ik op,
gjin selskip ûnderweis is better,
ûnder bliuwt yn lykwicht mei de top.’
* Antoon van Dijck (1599-1641)
Skilderij ‘Stúdzjekop fan in muonts’
augustus 25, 2021
fan ûnbekend*
Jesaja
Myn folk hat eagen, dochs wie ’t blyn,
mei earen hold it him lang doof,
mar sjoch, de tiid is kommen
dat it nei My hearre sil,
it tsjûge wêzen giet no yn.
Doe’t heidenfolken waarden ien
fan sin oer wat der earder wie,|
lit sy mei tsjûgen komme
dy’t bewize harren saak…
nea hawwe sy dat earder dien.
Myn folk jout no it tsjûgenis
dat Ik foargoed de Heare bin
dy’t as Ferlosser kommen
is, gjin God is lykas My,
myn folk lit sjen hoe’t dat krekt is,
Yllustraasje ‘Gods tsjûgen’