februari 19, 2022
fan ûnbekend*
Jesaja
Myn profesy berikt de ein,
ik ha myn lûd jim hearre litten
oer it paad dat rint nei ’t kwea
en fan de wei nei ’t goede ta,
dêrmei is noch net alles sein.
De Heare hat it lêste wurd:
‘Ik kom om folken by elkoar te
bringen om myn hearlikheid
te sjen, dit teken komt har ta,
de romte op myn berch is grut.
Ik stjoer myn tsjinners derop út,
de wrâld yn nei de heidenfolken,
dat myn hearlikheid dêr klinkt,
dan mei elkoar nei Sion ta,
dêr’t ik myn hearlikheid ûntslút.
Jim namme bliuwt foargoed bestean,
lykas de himel en de ierde
foar myn eagen nij ûntstean
en al wat libbet, komt derta
om biddend ta My op te gean.’
Foto ‘Sion’
februari 18, 2022
fan Giovanni Battista Ruggieri*
Lit Vesta har mar presintearje,
want sy strielet waarmte ôf,
dêr’t elk it fjoer fan ûnderfynt:
‘Ik bin goadinne fan de hurd
yn hûs, ferwaarmje man en frou,
myn prysteressen bliuwe faam,
wat har foar altyd oan my bynt.’
Koe Tuccia it wol wurdearje:
inkeld faam har libben lang,
as wetter dat net streame kin?
‘Ik bin no ienkear prysteres,
in ynstrumint fan dûns en sang,
dy’t tsjinnet as in trouwe faam,
mar ha wol langstme nei in bern.’
Sy koe dat langstme stil negearje,
mar waard oansjoen foar in frou
dy’t libben yn de ierde moast;
mar hold sy ’t wetter yn de seef,
dat boppe alle gaten bleau,
dan wie sy fan de deastraf ôf…
de faam hie nea in bern oan ’t boarst.
* Giovanni Battista Ruggieri (1606-1640)
Skilderij ‘Faam Tuccia’