De kommisje fan de haadstêd hie him roppen:
‘Siete jong, wy moatte efkes oer it silen gear.’
De skipper syn idee: it skûtsje moat trochmidden,
‘k set in stik dertusken, sile foar de heechste ear.

Mar foar Siete Meeter kaam de klap fan boppen:
skuorde seilen, brutsen mêst, se stoarten op him del.
It liuwke âle, dat sa trillen alle triedden:
‘Siete dyn ûntslach, do bist foar ús net mear yn tel!’

Dêr siet er yn syn arke
mei it útsicht op it skip:
de liuw dy’t er ferkocht hie,
dat no miste hy de grip.

Hie hy it goed beharke,
bleau it skûtsje oan de wâl
omdat it jild no op wie?
‘Helje dan in oar fan stâl!’

As de skipper fan it wurd begûn te roppen,
dan belibbe hy de die en kaam it grif ek klear
mei eigen hân en jild fan ûnderen nei boppen
sylde Siete ’t jier dêrop tsjin Ljouwert foar de ear.

Starum, stêd fan see en skippen,
striid fan wat it winne soe,
soms stie it wetter oan de lippen,
dat gjin skip dêr farre koe.

Lêste tiisdei fan de moanne
teagen kloften nei de mar,
it ôfstel kaam út Starums boarne
sels, der wie gjin oare kar.

Fragen wiene der te folle:
‘Wêrom sile jimme net?’
De skipper moast nei ’t antwurd dolle:
‘Sûnder wyn wurdt it te let.’

Skippers namen doe in slokje,
ien kaam op in goed idee:
‘Wy sile inkeld op it fokje
nei De Fluezen, net op see!’

Starums warbere kommisje
naam ’t reservedeibeslút:
De Fluezen soe foar Starum risse,
dat wie dat en dêrmei út!

Lykwols trije oeren letter
draaide de kommisjewyn:
‘Der wurdt moarn syld op Starums wetter,
want der hoecht gjin reefke yn!’