december 7, 2024
fan ûnbekend*
Mei alle winen gie hy mei
om elke dei syn wurk te dwaan:
de wjukken draaiden yn it rûn
om weet en mais te meallen;
wyt-swart gie hy troch de tiid,
want nei in ljochte perioade
koe hy net syn slach mear slaan.
Hy gie net mei in stoarmstjit mei,
mar krekt oarsom: syn wjukken naam
de twirre mei, net yn it rûn,
te fier om noch te meallen;
nimmen seach mear nei him om,
hy rekke yn ferfal, de moade
frege om in kreaze faam.
Uteinlik hat de nostalgy
foar Pitstone Mill de trochslach jûn,
de wjukken draaie wer yn ’t rûn,
dêrmei kin hy fertelle
dat it libben is swart-wyt,
it tsjuster folget op it deiljocht,
nei ferfal is hy wer sûn.
* Foto ‘Pitstone Mill yn Buckinghimshire, Ingelân’
december 3, 2024
van John Everett Millais*
De onweersbui, voorbijgedreven,
laat zich af en toe nog horen
als een dissonant na haar muziek,
bedoeld om even van te leven.
Maar niet alleen om op te beuren,
want zij heeft het zicht verloren,
is dus aangewezen op muziek,
zij bedelen ook langs de deuren.
Het zusje is er om te leiden,
daarvoor lijkt zij ook geboren,
dient haar zuster kleurig van repliek,
zij vragen niet om medelijden.
Zij leiden samen ’t lieve leven,
half met kijken, half met horen,
dubbel antwoord geeft de regenboog,
maar die reactie duurt maar even.
* John Everett Millais (1829-1896)
Schilderij ‘Het blinde meisje’