detail

Hy stie mei beide fuotten op ‘e grûn
en skôge oer it weagjend nôt,
de bou dêr’t hy sa grutsk op wie,
hy wurke fan de moarn oant lette jûn
en rispe tweintichfâld.

Hy rûn de dei troch mei syn keppel op
en koe it weidzjend hear oersjen,
de dieren dêr’t er noed fan hie,
geregeld striek er lammen oer de kop,
der gie gjinien ferlern.

Se leauden beide yn har âlders God
en brochten tank mei ’t offerfjoer,
dêr’t reek de tekentaal fan wie:
de bouboer moast it dwaan mei ’t delslaand lot,
de hoeders reek hie doer.

Hy stie mei beide fuotten op ‘e grûn
en sloech syn broer wol tweintichfâld,
de risping dêr’t er doe foar gie,
hy hie, tocht er, syn delslaand lot oerwûn,
syn broer lykwols wie kâld.

* Titiaan (sirka 1485-1576)

De grip wie dien, gjin wei werom
rûn nei de libbensbeam,
foar har gjin bist of blom,
de ein fan harren Edendream.

In stim brocht út it achterhôf
in rille oer de lea,
se winsken harren dôf,
mar ’t klonk oer hiel it toarre gea:

‘Do frou, moatst him dêr nêst dy sjen,
dyn langstme is net oer,
mei lijen krijsto bern,
dyn draachtiid is fan lange doer.

Do man, ferflokt is no de grûn
dêrsto op wurkje silst
mei swit oant yn de jûn,
de lêst wurdt swier dêrsto oan tilst.’

De slach is slein mei ’t ingelswurd,
it antlit lûkt nei âld,
de lêst nei ’t lêste wurd
stekt troch de siel as stiel sa kâld.

* Michelangelo (1475-1564)
Skildering yn de Sikstynske kapel