It sette op it easten ta,
it folk fan it lemieren,
hegerop lykas it sinneljocht;
elk hie it troch, net oars mar sa
soe ’t grûn en himel siere.

It plan kaam fan de grûn ôf fêst
en yn de draai nei boppen,
stadichoan by ’t sinneljocht;
de boulju krigen ’t swier, gjin rêst,
fan ’t wrotten gleone koppen.

It sette op ‘e himel ta,
de toer fan hege namme:
beaken yn it godlik sinneljocht;
ien folk, ien taal, net oars mar sa
bestean wy ûnbeskamme.

* Ut ‘e Hollânske skoalle

De arkebaas stie by de doar,
hy moast it bistehear oersjen
en ôfskie nimme op ’t gehoar,
se wiene wurden as syn bern.

De wolven gûlden om it lûdst,
de liuw moast noch in setsje ha
en winske Noach alle goeds,
doe fleach er op ‘e reeën ta.

De do dy’t oer it wetter flein
wie, fielde oan syn twadde taak:
yn flammen opgean nei de ein,
syn libben foar de heechste saak.

Syn wite fearren fleagen op
de hjitte fan it alterfjoer
al heger oant de himeltop,
feroaren yn de bôgetoer.

* In rige mozaiken
yn de San Marko basilyk
te Fenetië