De loften litte, swier fan rein,
mei grauwe streken witte:
it komt deroan en oan de ein
sil grien en blau sa switte
dat alles rikket fan de rook,
dy’t opkomt út ‘e nije skepping
fan ’t skjinne gea, nei tichte smook
fan disel en benzine.

Dan rin ik snuvend troch it gea
en swaaiend as in bline
sa tusken swietrook fan it hea
en fisklucht fan it wetter,
fyn ik it paad yn ’t paradys:
ik rûk de blommen iepengean
en bjirken rûke better
dy’t tichterby it wetter stean.

Sa sweef ik dreamend troch it hôf
as Adam hjir op ierde,
de eagen blyn, de earen dôf,
de rook sil my wol liede,
mar oant safier, it rûkt ferkeard,
myn skoech glydt út en by de sleat,
fan ’t fize feien dwyl en wee,
rûk ik de kofje fan DE.

Se wie noch jong, in jier as acht,

doe hie se al de fokkeskoat

yn hannen, mar net yn de macht
noch alle kneepkes fan it skip,

dat troch de tiid en wedstriid gie
as stive âldemanneboat,
ynienen lykwols, fluch en hip,

troch har betsjoend oer ’t wetter skeat,
al moast se nedich ûnderweis

en joech se soms har bangens bleat

by boeien mei in boat as seis
derom, by ’t razen fan protest
en ’t flokken, heger as de mêst.

Se is no grut, folwoeksen al,

ús dochter, grutter noch as my,
en stekke wy fol striid fan wâl,
dan giet gjin kneep oan har foarby,
want ’t skip rint op har fokkeskoat
troch waar en wyn de weagen oer,
noch hurder as doe mei acht jier:
se sit yn lij en hinget fier

mei swiere twirren bûtenboard
fan boei nei boei, dan nei de toer,

dêr’t op ‘e finish klinkt it lûd

dat wy ferwachtsje en as heit
sjoch ik mei grutskens nei ús bloed.