Ik hie it witte kind.
Nei de flok by it grêf al.
Ik bedoel op ‘e begaffenis fan syn freon.
De flok wie op my oerkommen as protest tsjin de dea.
As gefolch fan de konfrontaasje rjocht út it hert wei.
Mar it sit him heech, ek de holle spilet mei.
It protest set troch.
In kwestje fan leeftyd?
Ofbrekke foar de opbou?
Allinnich Jereims wit it.

Afbraak

Zo hoort het, als een onweerslucht
die zich volzuipt met golven,
dronken over de achtbaanswegen raast,
uit bochten van praatparken vliegt,
het staal van betonrot buigt
en puinhopen van bonussen achterlaat.

Jereims

Kosmos

Wat is de kosmos anders
dan een lucht vol strepen
die verdampen in het niets
en ronde brokken puin
waar ook de aarde op kan bogen
drie keer in het donker
diepte, breedte en daarboven
zwarte gaten waar de zon
in zinkt nadat zijn stralen
nog vier regenbogen zonden
reddingsboeien in de oceaan
voor elke windstreek een.

Jereims