De skipper lei syn skûtsje fêst
fanwege ’t weagjen fan de mar
en skôge koart it jeiend swurk;
doe wist er wis ’t is fierste bar,
ferwaaid oan wâl jout ús hjoed rêst.

Ut ‘Skûtsjesilen’ fan Lieuwe Pietersen

De skûtsjeskipper hie gjin rêst,
wannear’t de wyn de weagen dreau
en jage wolken oer it swurk;
gjin skûtsje dat dan lizzen bleau,
it seil mei reven oan de mêst!

Doe kaam de rie fan ’t minne waar,
saakkundigen fan meteo,
dy’t sûnder ’t skôgjen fan it swurk
besleaten: ’t kin net, skippers, ho!
Gjinien seach fan har sizzen raar.

De Snitser Pan hie poermin fearn,
wie stadich nei plak njoggen sakke,
’t lei net oan de lea, mar oan de klean,
it seildoek wie in bongel, ’t moast wat flakker.

Wol deale, gjin heal wurk,
der moat in nij túch komme,
smyt it âlde yn de durk,
de priis is al besomme,
leard fan wize lessen,
wa’t net doart, komt achteroan,
wy helje lege flessen
foar fol túch foar moarn.

De silers kamen yn it spier
nei’t alle Snitsers dronken hiene
folle molke, bearenburch of bier
oant sneons de minsken hast op knappen stiene.

Wol deale, in hiel wurk
mei trekkers en mei weinen
om de flessen sûnder koark
en brekken op te heinen,
sûnder tellen rûze,
wa’t it wit, komt grif foaroan,
it binne fyftjintûzen
foar fol túch foar moarn.

De Snitsers sylden ek dit jier
mei ’t âlde túch, mar wol fermakke;
lege flessen holpen har gjin sier,
de Panne is wer nei plak njoggen sakke.