Circe, op de troon van marmer
uitte je je toverspreuken
hard en glad zoals het was,
maar wie kent jouw gedachten,
zachter als de huid van panters,
kneedde jij zijn ziel als was?

Odysseus, voorbij sirenen,
kan jouw spreuk van ver niet horen,
komt als dank niet meer terug.
Kan jij met jouw gedachten,
zachter als de huid van panters,
handen binden op zijn rug?

Circe, ik kan jouw gedachten,
harder als de slag van panters,
bloedrood uit zien gaan
naar een beker vol gevoel
voor Odysseus, voorbij sirenen,
die jouw denken niet meer voelt.

* Schilderij ‘Circe’ (1911-1914 – 110,5 x 76 cm.)

Boven komen uit de onderwereld
gaf hem moed voor onderweg
met roeiers die met riemen wisten
om te gaan van een en twee tot zeven toe.

Odysseus wist nog van Circes wereld,
beker tot de rand gevuld
met goede raad voor vaste handen,
dichte oren: laat geen zeven vrouwen toe.

Aan haar raad en scheepsmast vastgebonden
zag en hoorde hij hun komst;
getroffen door hun zuiver zingen
trok zijn hoofd op hol naar zeven kanten toe.

Maar de roeiers met de dood voor ogen,
oren dicht met reddend was,
besloten stevig door te roeien,
zongen luid van een en twee tot zeven toe.

Verder komen in de bovenwereld
dankzij Circes goede raad,
de vrouw die vrouwen wist te weren,
hielp haar Odysseus tot eigen hartzeer toe.

* Schilderij ‘Odysseus en de sirenen’
(1891 – 100,6 x 201,7 cm.)