Der waait in nije wyn yn ’t skûtsjefjild
dy’t beart as wie’t in tongerklap
en teart it Hearrenfeanster plat:
it is de sport dy’t no it skûtsje tilt
heech boppe ’t âlde plak, want rap
wurdt syltaktyk it skipperslot.

Siep van Terwisga, krekt net kampioen,
woe sûnder rie op ’t achterdek
fan Homme Wester, taktysk god,
mar dêrmei hie de skipper ’t spul net wûn,
syn arguminten sloegen lek
op wat er seach as in komplot.

Fan bûgjen frjemd en mei in hurde kop
sonk hy yn ’t neat en út ‘e wyn
belibbe hy syn treurich lot;
de nije wyn kaam hommels Westersk op
mei Tjitte Brouwer fûl deryn
as âlde en ek nije god.

Hy waard berne op ‘e grutte griene,
krige yn it bloed it weagjen mei
en noasters dy’t wiid iepen stiene
foar de taan en tar wannear’t er lei
yn ’t bedstee fan de durk te sliepen,
dreamend fan it skippersrjocht, de dei
dat hy as âldste oan it helmhout stie.

Rjocht oerein hold Rienk syn idealen
sa’t in Zwaga fan karakter wie,
in inkeld wurd, gjin swetsferhalen,
earm om ’t helmhout, komme ta de die
mei weagjend bloed, de eagen iepen,
skippersrjocht dêr’t hy as soan foar stie,
it wachtsjen wie doe op syn grutte dei.

Soe Langwar de griene lizze litte
doe’t de soan fan Ulbe ien wurd sei?
Hy seach it mei de swan wol sitten,
rjocht oerein de hals, de fearren mei
in rattelgong omheech en sile
yn in minne twirre en dêr lei
de griene fier by Zwaga’s dreamen wei.