‘Jou ús te drinken, wy ha toarst,
tink oan Egypte, dit moat oars!’

Wetter wie der, mar net foar
de toarst, ien spuide ’t út,
it smakke bitter, it wie bar,
dat kleien like ’t einbeslút:

‘Jou ús te drinken, wy ha toarst,
tink oan Egypte, dit moat oars!’

Mozes hold nei God syn ear,
it each foel op it hout,
dat makke ’t wetter farsk en klear
foar ’t drinken, oan it folk fertroud.

Wie it trije dagen lyn
dat Mara waard ta swiet?
Der waaide wer in droege wyn
lykas dat by in tsjinslach giet:

‘Jou ús te drinken, wy ha toarst,
tink oan Egypte, dit moat oars!’

Mozes hold nei God syn ear,
it each foel op ‘e stok,
dy’t sloech de rots, de twadde kear
feroare ’t needlot yn gelok.

* Belbello fan Pavia
makke dizze yllustraasje
foar de Landau-Finaly kodeks
(15^e ieu)

Tsien pleagen moasten komme
foar’t de farao belies joech,
foaral troch ’t stjerren fan syn soan,
de dea dy’t hiel Egypte sloech,
hat Mozes’ folk ferromme.

De nacht troch ha se wachte
op ‘e úttocht nei it miel
fan hastich ite; fan it brea
dat plat bleau, krige elk syn diel,
in laam waard ek noch slachte.

Doe kaam it oan op rinnen,
gjin probleem foar ’t frije folk
op ’t rjochte paad fan leech nei heech
mei nachts Gods fjoer en deis syn wolk,
sa moast it dochs wol kinne.

Mar goas kaam by weagen,
earst dy troch de Reade See,
it droege paad fan leech nei heech,
foar farao lei ’t paad net ree,
syn weach is ûnderreage.

* Nicolas Poussin (1594-1665)
Skilderij ‘Trochtocht troch de Reade See’