Hy is al jierren wei,
dochs klinkt syn namme noch
en stiet ta eare al
op wêr’t syn hert doe lei;
hy sylt en rydt sa troch,
wol harkje wat er sei:

It skûtsjesilersfeest
is as it karnaval
foar dokter, advokaat,
mar skippers noch it meast;
sy dûnsje op it bal
mei skûtsjesilerspraat
fan alderlêst nei earst.

In skipper dy’t gjin skipper wurde mocht
omdat er ek noch seilen makke,
’t wapen dêr’t it eigen skip mei focht
om hjir en dêr in priis te pakken,
mar ’t ferline hie him net dy status brocht
as skipper op ‘e wedstriidplakken.

Doch stie syn heit al oan it roer
as jonge sûnder ûnderfining,
ek syn pake krige oer
fan syn heit de wetterbining,
wa’t dan ek as skipper foer,
de kar foar him joech dining.

De skippers inkeld fan de fêstewâl
dy’t stjoerden as organisaasje,
hellen harren bolle fan de stâl:
in staking, dus gjin moderaasje,
mar de measte stjoerlju woene net sa mâl,
dy’t seilen makke, kriich gjin graasje.