De Jouwer, flekke tusken fean en mar,
ferneamd troch al dyn farrenslju,
de rook fan kofje en tabak,
yn ’t skûtsjetugen wiesto sleau,
op hynders foel dyn earste kar.

Dyn eachopslach foel op in stielen hoars,
de wite dy’t in smite prizen wûn,
it wie meastal in twadde plak,
mar foar in earste wie ’t ek sûn
genôch, sa roek dyn skerpe noas.

De ruter*, man al jierren op it dek,
betûft yn hoe’t it rinne moat,
dy roek de kofje en tabak,
hat daliks dêr syn kiel mei smard
en woe wol stjoere foar de flek.

* Hylke de Vries

Wat is in wedstriid sûnder griene start?

Gjin skûtsje kin dan winne,
dat de Lemster kotter hat
de skotten jierrenlang al jûn,
dêr brûzje se al hinne.

Mar Siete Meeter fûn it minder sûn,
dy hier fan wol twatûzen,
’t wie wat út ‘e blokken rûn,
syn eigen skip koe it wol dwaan,
hy hat it op ‘e helte rûze.

Dochs Sietse Hobma liet him net ferslaan,
syn Lemster bloed hat brûze,
’t startskot soe de kotter jaan,
wol mei de wyn rjocht op ‘e kop,
sa’n start wie gau twatûzen.