Wêr’t it skippersfolk komt by elkoar,
dêr rattelje de lieren,
glide kloaten oer de mêst,
want yn petearen fiere
se de skoaten, skuorre fêst
de hals, wa’t achter leit, komt foar.

’t Hiele jier troch wurdt der skûtsjesyld,
belibje se fiktoarje,
drama’s botsend mei de rêst;
sa skriuwe se histoarje
fan wa’t earste leit, wurdt lêst
en farre skippers út it byld.

Want gjin Hylke* mear op Earnewâld
fanwege nûmer fjirtjin,
hy betanke, fûn it bêst;
Jehannes seach it sitten,
lei ynienen yn de rêst,
in drama botsend yn ’t ûnthâld.

* Hylke de Vries

In echte skipper hat noch fearn
mei turf en modder yn it rom,
hy libbe foar in frij bestean,
want wa’t nei skoalle gie, wie dom.

Hoe komt it as dy skipper blaast
de alderlêste siken út,
is ’t dan de dommens dy’t noch raast,
in amateurstriid ta beslút?

Gjin noed, George Brandsma hat in plan:
nei skoalle ta, in skûtsjeklas,
in wike lang oan board en dan
kin ’t echte skûtsjesilen los.

De wiere skipper stiet wer op
en blaast syn wiisheid oer it dek:
‘Myn soan hat alles yn de kop,
dus wa’t nei skoalle giet, is gek.’