Wat seit it glimmend moarmer
mei de plattegrûn fan ’t hôf:
de kâlde kelders, waarmer
wat de perken, ’t bernehôf
sa lyts as waarden noarmen
foar it libben struid yn ’t stof.

It seit wat fan de oarder,
oplein nei de lêste rôf
fan ’t libben, dat de ikker
fan de dea gjin rúzjestof
opwaaie lit, mar foar de
moarmerplaat bin ik no dôf.

Want hjoed leit hjir de ierde
fan twa grêven nêst it paad:
’t ferware fan de âldste
broer, it farske fan syn maat
yn ’t libben, dat har fierde
suver tagelyk yn ’t skaad.

It skaad fan djippe grêven
kriget net it lêste wurd:
de deade brune stêven
fan de âldste plúzje bot
en wylst de jongste leit dêr,
sweve siedsjes swijend fuort.

Hoewol’t de himel blau wie,
de greiden kleuren grien,
de moles stadich draaiden
en tuorren inkeld wiisden,
de pleats op ’t selde plak stie,
mar bûten wie gjinien,
allinnich skiep mei lammen,
mar dat wie hiel gewoan;
hoewol’t de sinne riisde,
it noch mar amper waaide,
omdat de flagge slop hong
op dizze sneintemoarn,
giet men noch ûnbeskamme
syn eigen bline gong.

Oant wurden krije nammen
fan minsken lykas wy,
sy iepenje de eagen
en jouwe der wat by.

Sa’n hûndert sinne-gielen
fan dêr dy hynsteblom,
sa tusken stien en stielen
stek, rekkenje mar rom.

En dan de hynste-eagen,
bedjipjend elke siel,
yn harren is gjin leagen,
se sjogge it gehiel.

It hiele fjild oereagjend
fan jonges oan de bal,
in lêste skot noch weagjend,
sa libjend yn ’t hielal.

Sjochst dan mei harren eagen,
fan jonges, bist en blom,
hast mei de leafde eage
en draaist de moarntiid om.