Mariamne daalt de treden af
met rechte rug, geheven hoofd,
in ’t wit dat haar getuige was,
maar zuiverheid heeft niet geholpen.

Rechters als pilaren in het rond
van halve waarheid, dubbel hart,
in ’t zwart dat hun getuige was,
gevonnist door een slecht geweten.

Zou Herodus, groot als Juda’s vorst,
het hoofd gebogen door de druk
van ’t vonnis, in ’t gestolde bloed,
zijn jonge vrouw nog gratie schenken?

Salomé, zijn lieve zuster, spreekt
verhardend in op zijn gemoed,
dat niet zijn koningsbrein verweekt
en knieën van de vorst verslappen.

Mariamne staat nog even stil
bij ’t schuldig oordeel over trouw
die zij de koning nooit onthield,
dan daalt zij, nog haar hoofd geheven.

* Schilderij ‘Mariamne’
(1887 – 259 x 180 cm.)

Zij ligt languit op tempelstenen,
harder nog dan ’t hout waarop zij hing,
haar lichaam heeft het vuur gevoeld,
van binnen van de weigering,
waarna de fakkel heeft geschroeid,
zij werd maar twaalf.

Zij zagen met haar laatste adem
witte duiven vliegen uit haar mond,
hun huid heeft huivering gevoeld,
van binnen op hun koude grond,
waarna de hemel heeft gesneeuwd,
zij werd gedoofd.

Zij ligt nu op de tempelstenen,
zachter dan haar offer, marteling
voor ’t godenoffer niet gebracht,
de duiven in een halve kring,
haar haren in een aureool,
zij wordt gegroet.

* Schilderij ‘De heilge Eulalia’
(1885 – 188,6 x 117,5 cm.)