Syn damesfyts, twa spegels
foar achterút, oranje sierd
fanwege wat de wrâld him biedt
oan ’t frije spul en regels,
stie tsjin de leagenbank parkeard
dêr’t hy de ballen fantaseart
yn goals fan oare kleuren
as syn oranje liuwekroan,
syn dream op keninklike toan,
gjin stammerjen en seuren
fan sleur en soer de dagen troch,
mar wize en dan roppe: ‘Sjoch,
maskotte fan Oranje!’
Oant er útfalt, nei de flank,
syn plak op ‘e reservebank,
de wrotter mei wat franje.

It wie dy moarns betiid
dat hy it anker smiet
yn ’t wetter fan de Potten
en doe der achteroan
de hoek mei wjirm of maits,
syn deidream om in protte
te fangen, leafst in iel
polsdik as heldedied,
mar ’t waard in lytse foarn
en wie ’t net om te spotten:
de reagers skelle laits,
de fûgel dy’t dêr siet
tefreden op in peal
nei ’t fangen fan in blei
en’t fretten fan syn miel…

… tefolle foar ien kear,
de rest wie foar de rotten,
bewenners fan it strân
foar lju dy’t like keal
by ’t simmer lizze moatte
as ’t bonkerak op ’t lân.