Hij had de bokgod Pan ontmoet,
van hem een fluit gekregen,
daarom floot hij, eerst nog vals, een wijs,
terwijl hij danste tussen stammen door,
het saterkind op bokkenpoten.

Van alles in de naam van Pan,
zo wilde hij het spelen,
tonen dat het leven was onwijs,
op tonen danste als de bomen hoog
voor ’t saterkind op bokkenpoten.

Zijn poten kwamen in de zit
opzij terwijl zijn lippen
kusten open wat gesloten was:
de fluit en stam, een dans in harmonie
door boomgodin op blote voeten.

* Schilderij ‘Een boomgodin’
(1893 – 159,8 x 62,1 cm.)

Mariamne daalt de treden af
met rechte rug, geheven hoofd,
in ’t wit dat haar getuige was,
maar zuiverheid heeft niet geholpen.

Rechters als pilaren in het rond
van halve waarheid, dubbel hart,
in ’t zwart dat hun getuige was,
gevonnist door een slecht geweten.

Zou Herodus, groot als Juda’s vorst,
het hoofd gebogen door de druk
van ’t vonnis, in ’t gestolde bloed,
zijn jonge vrouw nog gratie schenken?

Salomé, zijn lieve zuster, spreekt
verhardend in op zijn gemoed,
dat niet zijn koningsbrein verweekt
en knieën van de vorst verslappen.

Mariamne staat nog even stil
bij ’t schuldig oordeel over trouw
die zij de koning nooit onthield,
dan daalt zij, nog haar hoofd geheven.

* Schilderij ‘Mariamne’
(1887 – 259 x 180 cm.)