Gjinien doarst mear nei ’t eigen lân
troch ’t skrikbewâld fan Midjaniten,
mei syn eigen goaden hold de fijân stân
op kosten fan Israeliten.

Gjin kear koe komme sûnder brek
fan Baäl en Astarte, roppen
waard doe Gideön, dy’t hold foar gek
de goaden, helle har fan boppen.

Nei ’t brekken mei it goadedom
moast Gideön de macht bestride
fan de fijân, net foar eigen rom,
hy hie de Iene oan syn side.

Dus hoegde ’t leger net sa grut:
wa’t bang wie, mocht nei hûs ta rinne,
mar tsientûzen hiene dochs wol nut?
Mei minder moast it ek wol kinne.

Wa’t wetter slikke as in hûn,
teach mei de striid yn, trijehûndert,
sa hat Gideön fan Midjan wûn,
it gie mei ljocht en lûd foar wûnder.

* Yllustraasje út ‘e Maciejowski-bibel

** Yllustraasje út in 15^e ieusk Flaamsk hânskrift

It binne froulju dy’t befrije
’t bange folk fan fijâns izermacht,
wol njoggenhûndert weinen,
sy nimme rjocht en slach yn acht,
de Iene jout lykwols syn seine.

Debora wie foar ’t folk de rjochter,
woe dat Barak waard de generaal;
dy doarde net allinne,
want Sisera spriek wrede taal,
hoe koed er ’t fan sa’n fijân winne?

De frou gie mei en sei: ‘De eare
komt net ta oan dy, mar oan in frou,
har hân sil him oerwinne.’
Doe’t Sisera kaam yn it nau,
koe hy allinnich noch mar rinne.

It binne froulju dy’t befrije:
Jaels tinte wie foar Sisera
om op ‘en djipst te sliepen,
sy rûn mei ’t izer op him ta
en sloech syn beide sliepen iepen.

* Salomon de Bray (1597-1664)
Skilderij ‘Jael, Debora en Barak’

** Ottavio Vannini (1585-1643)
Skilderij ‘Jael deadet Sisera’