Yn felle kleuren leit er op ‘e brêge
te wachtsjen op ‘e ûndergong,
de djipte yn om dêr syn drege
sûgjen as in wetterlong
de nacht en dagen troch te setten,
foar’t de weagen mei in sprong
oer de greiden gean, de lege…

… net ieuwen noch bestân tsjin wylde wetten
fan stoarmfloed, heger as yn ’t jier
doe’t minske, bern en dier ferdronken;
mar de kleuren binne ier
genôch de djipte yn, fersonken
om te pompen dat it wier
sa rint mei droege skonken.

Jûn wie se fleurich yn de hal
foar ’t skerm om yn te checken;
wy tochten doe: se rêdt it wol
om ’t slimste ta te dekken
mei har belied en waarme fielen.

Acht oere ha wy ôfskie naam
mei krûpe en wat sizze:
‘No giest en hâld dy goed, hen faam?
Wy sille dy wol misse!’
Gjin triennen, nee, want sy wie fleurich.

Doe rieden wei de wei werom,
wol grutsk op har, ús dochter
sawat al dokter, ljochte blom
yn swart Malawi, tochten
wy, mar it fielde dochs wat treurich.