Nei’t justerjûn de tonger
oerenlang de loft besloech,
dêr’t skril de flitsen spatten,
rint de moarntiid, noch wat rûch,
mei my de dyk del, sjongend
fan in langstme nei it blau
fan ivichheid as gatten
tusken wolken, God syn spoar
de hichte yn, foar eagen
net te folgjen, dêrom sjou
ik fierder mei de strielen
yn de rêch en ek de smoar
yn om de wiete segen
dy’t de eagen sakje lit
oant op it gers dêr’t giele
blommen bloeie, achtergrûn
foar ’t blau, de ierdske wegen
dy’t begeanber binne, dit
is ’t ljochtsjen nei de tonger.

De dei stapt hoeden út ‘e swarte nacht
mei skiere walen fan de dize,
dêr’t amper skimerje noch kleuren troch,
de klaaiïnge fan heale wize,
noch ûnbewust fan pronk en simmerpracht,
gjin djipgong stribjend nei de hichte,
sa slûpt de dei de moarntiid yn, mar sjoch…

… dêr stiet de kleureklaaier fan de dei
dy’t stjoert kreaasjes nei de lichte
en spriedt it sulver oer de Snitser mar
as spegel foar de twa gesichten:
de skjinne loften dêr’t de ein fan wei
is boppe ierdske fisker, wizend
mei spattend sulver nei de simmerdei.