De nacht ferrûn mei stoarm:
it rûzjen fan de beammen
yn ’t weagjen op ‘e twirren
dy’t ek it wetter swypken
ta ’t driigjen mei de stimmen
fan ûnheil sûnder foarm.

Der twirre ek in dream:
it stoarmjen yn de tinte,
de wetterfloed fan fierren
dy’t skieding brocht op ierde,
de skepping mei de wenten
foar âlden en har team.

Ik rûn de moarns dêrnei
yn waar en wyn op wegen
dy’t nei de fierte fierden
dêr’t skiere loften brieken
en ‘k seach noch wat ferlegen
nei dizze skeppingsdei.

Se foeren noch op sleeptou
troch it libben oant de dei
dat beide optimistysk
sels besochten om it roer
de hân te jaan, wat skipsskou
noch, net wis fan hoe’t it lei
mei boat en skoat op ’t draaien
troch de wyn, mar doe’t se oer
dat deade punt wol hinne
wiene, gie de wyn syn gong –
fûleindich buiïch waaien –
dat de iene fûn it stoer
om fan de oar te winnen
mei’t syn tobke tôgjend hong,
wylst nûmer twa it better
wist en winne woe op oar
gebiet: syltechnysk, hied er
lêzen, krijt in boat mear gong
hoe rjochter yn it wetter
folle fierder rekkest foar…
sa sylden beide dieders
fan it wurd fan boei nei boei
har eigen styl om letter
mei gefoel of mei ferstân
it libben troch te farren
mei in sleeptou foar de oar.