Bearend Mink, hy wie net mear,
de boerefeint dy’t skipper waard,
it melken lei net yn syn aard,
mei kowesturten wied er klear.

Skippersfeint, dat wie ’t begjin
mei iepen each en harkjend ear
en spieren as in brune bear,
hy sylde sterk mei fleurich sin.

Bearend Mink, hy woe wat mear
en wittend hoe’t de wyn wol waait,
keas hy as skip de Nijverheid,
nea wied er mei syn wrotten klear.

Silen wie foar him behâld
fan eigenheid, der kaam in kear
doe’t hy de Nijverheid yn hear
en fear ferkocht oan Earnewâld.

Bearend Mink, hy woe noch mear
as skipper oan it wâld ferbûn,
hy waard doe twa kear kampioen
en dielde mei it doarp de ear.

Alde Mink, syn tiid hie west,
de jonge Mink, noch yn de rou,
is skipper wurden op Doarp Grou,
de namme bleau, Joop die de rest.

Wa hat it foar it sizzen
tusken kont en kop?
Wannear’t konflikten spylje op,
dan kin ’t de master misse.

As master yn it silen,
wol mei in hurde kop,
klom Hylke* stadich op,
dochs foel foar him de bile.

It skûtsje fan De Jouwer
woed er mei yn tou,
acht wiken lang yn Grou,
De Jouwer woe mar fjouwer.

De SKS waard rjochter,
sette ’t yn de kiif:
gjin fjouwer, acht, mar fiif,
dochs Hylke bleau in fjochter.

De Jouwer hie te sizzen:
‘Bliuwt syn kop al stiif
en wol er net nei fiif,
dan lit er ’t skip mar lizze.’

It ôfskie fan de wite
hat him hiel wat dien,
it skip waard dêrom grien,
doe koed er it wol slite.

Foto Utjouwerij Van der Meulen, Snits

* Hylke de Vries