Hy stie op ’t eigen skip foarop
mei foar him syn âld skûtsje
wylst er eage by de beammen lâns
nei syn ferwachting foar de kop
en wa’t noch hie in kâns.

Syn sigaret friet hy hast op
fan klearebare spanning
yn de Ulekrite, ’t wie dêr smel
en mei de wyn rjocht op ‘e kop
waard ’t yn dy feart in hel.

In skûtsje is de ûle net
dy’t fljocht mei stille wjukken
oer de Ulekrite sûnder skea;
de skippers ha dat net opret
en leine dêr foar dea.

Se rêden ’t net mei seil en fok
en moasten ’t dwaan mei bomen;
’t galme oer de krite fan ‘protest’,
dat kloaten kamen foar it blok,
sa waard de hel in pest.

De Feanhoop mei in wynkrêft trije,
fol it seil en heech de mêst,
foar kommissaris yn himdsmouwen
waar foar nei de Steaten rêst
om him oan ’t Frisoroer te wijen.

Gjin waar foar wiete, glêde dekken
by it brûzjend Fryske bloed,
al briek in tou, dus mar wer starte,
flokke die de float gjin goed,
mar soe foar straf it spul dan brekke?

Langwar, de grutste, nûmer fjirtjin
by de start, woe nei de kop;
de mannen skuorden oan de skoaten,
mar te hurd, de mêst foel op
it dek, se koene it ferjitte.

Doe kaam Wâldsein mei wynkrêft trije
noch, de fok fol, heech de nok,
doe briek de top, los skeaten skoaten;
drukte op ‘e float in flok,
dan moast it rjocht der ien by krije.