Tusken twa pilaren
yn de Fryske boustyl
fan it griene libben
leit it timpelske profyl
fan in tsien hektare
nei it hillich wurk
fan rispjen, fol mei ribben
ûnder ’t bôgjend swurk.

Amper hûndert trêden
fierder stiet it bouboerd
fan Olympus’ timpel
dêr’t mei holle, hân en foet
de heechste eare rêden
wurdt, in sûne plicht
dy’t mei it wurk in stimpel
set fan grut gewicht.

Ljochten dy’t oer ’t asfalt strike,
hâlde ho foar ’t rûne read
en ha wat mear as neat
op ’t sfearljocht like.

Lampen tsjutte yn it tsjuster
foarmen fan in seil en fok,
yllúzje fan it lok
dat wie fan juster.

Earen ôfstimd op ‘e weagen
yn in loft fol heil en snie,
ha gjin ferlet fan rie
as Christmas-leagen.

Ien flamke flakkeret op ‘e ierde
wif de wierheid út fan wat
men neamt it heil fan God:
it bern as ’t wiere.