Hy set syn rûte út yn ’t wetter,
graaft syn wenning yn de grûn,
is net oan eleminten bûn
en libbet as in ketter
dy’t oantaast wat de minsken bouden:
fûneminten foar har striid
tsjin stoarmjend wetter troch de tiid,
de dyk dy’t se fertrouden.

Hat God it lân ta wêzen roppen,
Friezen skoepen sa de dyk
dat weagen woene wol omlyk
en ’t libben bleau derboppe,
mar doe’t har skepping folle letter
oantaast waard troch gat en gong,
ferdronken se op stel en sprong
mei ’t flaggeread dy ketter.

De rook fan kamperfoelje fiert
my mei op wjukken fan
de bij dy’t folle heger giet
as finzen yn de ban.

Mar as de boer de sleatten slat,
dan bloeit der noch ien blom
en rûkt de drek as rook sawat,
kom dêr dan mar ris om.