Nei ’t hege noarden giet de linkerhân:
it leechlân mei de greiden dêr’t de boer
beskrept de wite jefte fan it fee
en ek dat eigen aarden hâlde stân.

De rjochterfoet stapt nei it easten ta:
de mar by ’t lege sinneljocht as see
dêr’t farrensfolk de fierte as har doel
en deistich brea of priis foar eagen ha.

It suden freget om de rjochterhân:
in gouden greep beslein yn houten boel
dêr’t lju de sinnedagen yn it jier
evaluearje as dit ha wy hân.

De linkerfoet bliuwt foar it westen oer:
de hege beammen om de swimmerspoel
dêr’t klaaid en neaken, snee en pier
ûnsichtber binne foar de útsichttoer.

De wolken jeie oer it gea
’t noch driigjend tsjuster fan de nacht
dêr’t no de dei trochhinne brekt,
wylst stoarmich waar slacht oer de lea
fan wetter dat nei stilte smacht,
sa moarns betiid syn fêst bestek.

No wurdt it jage as in ree
dy’t weagjend draaft en sûnder rêst
kanaal en mar as foarlân hat;
it wâljend wetter, as in see
fan drippen spat it stikken nêst
de oerhaal ûnder kleurespot.

De sinne skilderet yn de bui
de bôge boppe pont en beam
mei lange halen, koart en fel
beskynt er ek it fjild en struit
it grien en blau, as wie ’t in dream,
yn banen op ‘e ierde del.