Hoe suver is ’t bestean
dat jong op griene grûn
de hoop op takomst is,
sa rjocht fan lea yn klean
dy’t ljocht wjerkeatse, rûn
fan foarm, figuerlik wis.

Mar net folslein, want bern
beflinterje de loft,
fleksibel yn har fljocht
en litte kleuren sjen,
earst bôgjend, dan yn kloft
en alles om ‘e nocht.

Hoe inketswart ferstjert
it fel en skranfelet fuort,
gjin holle bliuwt noch oer,
de lea ferfalt yn ’t bêd
fan focht en blêdeguod,
in dea fan lange doer.

Mar net foargoed, omdat
it sie groeit út ta bern
dat nei syn âlden skaait,
deselde namme hat,
mei inket, sa te sjen,
dêr’t ek syn siel yn leit.