Wêr koe hy in taflecht fine
oars as yn it wijde Nob,
dêr’t breaën wiene foar de Iene,
dat waard Davids earste stop.

Achimêlek seach him kommen,
wie ferheard dat hy dêr stie
allinnich, as in jonge fromme,
freegjend om in goede rie.

David frege foar syn honger
brea, der leine fiif, sa sei
de pryster, mar net foar de sjonger
of de smiter… fiif… nim mei!

’t Wiene earder ek fiif stiennen,
dat doe frege David wat
er ek net hie om dochs te winnen:
sjoch, it swurd fan Goliat!

* Arent de Gelder (1645-1727)
Skilderij ‘Achimêlek jout it swurd
fan Goliat oan David’

Koe de skoansoan langer bliuwe
yn it lân fan kenings skerpe haat?
De spear joech mannich kear de toan,
mar David bleau yn skoanheits skaad,
syn harp moast Sauls kweageast ferdriuwe.

Soe de soan syn heit beprate
om de skoansoan rjocht wer oan te sjen?
It spatte lykwols fan de troan,
de lêste hope gie ferlern
yn ’t fjoer fan kenings skerpe hate.

Kin in pylk noch fierder lizze?
Neffens ôfspraak fier oer Davids lea,
wat joech de freoneskieding oan;
it fielde as de skerpe dea,
se gûlden, koene neat mear sizze.

* Rembrandt (1606-1669)
Skilderij ‘David en Jonatan’