Fan in skûtsje binne swurden earen,
minder foar it harkjen as it sicht,
want ha se net de plicht
it skip op koers te hâlden?

Earnewâld koe ’t skûtsje neat mear leare,
mei in koeltsje of in heale stoarm
foldie ’t net oan de noarm,
dus wêrom’t skip te hâlden?

Dat de swurden kamen op it droege,
dêr’t se stiene sûnder doel of plicht,
gjin each is lykwols ticht
as ’t giet om wat te winnen.

’t Wie in skipperssoan dy’t kânsen loege,
ek de swurden foar syn eigen doel,
ferkocht dy waarm noch koel,
sa’n koers moast dochs wol kinne.

Earnewâld koe dochs noch wol wat leare,
want in swurd hâldt op ‘e wâl gjin koers,
is samar troch de slûs
foar ien om mei te farren.

Kânsen kinne yn it libben keare,
earleas waard it foar de skipperssoan,
syn koers stie nimmen oan
om sa de priis te barren.

Hy wie de jongste fan de float
mei tûke genen fan heit Lodewyk,
dat wat koe him no barre?
Mei de myte fan de Poep oan board
wie ’t skûtsje in jongfaam allyk
en woe it yn de dream wol farre.

In myte is oan âlde tiden bûn,
de nije freegje mjitten fan de frou,
dat Hidzer woe wat rûner.
Doe hat Earnewâld in skûtsje fûn
as Eva, brún en eal fan bou,
ferlike mei de Poep ek sûner.

Immanuël, de namme hie ’t al wûn,
want God foer sels by skipper Hidzer mei,
dat wat koe him noch barre?
Om’t it skûtsje amper hurder rûn
as ’t Poepster famke, like ’t faai
foar Hidzer, hy mocht net mear farre.

* Hidzer Meeter