Hjir stean ik op ‘e hichte,
sjoch hjoed skerp myn libben oer,
de bylden fleane, ha gjin doer,
lykas ik by de skiep al dichte.

As hoeder koe ik sjonge
by de snaren, gjin ferlyk
mei hjoed, want sûnder myn muzyk
is ’t libben net mei wille mongen.

Mei Goliat ha ‘k fochten,
wie al jong in grutte held,
mar juster ha ‘k de minsken teld
dy’t wy massaal om ’t libben brochten.

As muzikant ha ‘k spile
foar de kening yn mineur,
wat jouwe lieten yn majeur
as wy foar Filistinen fiele?

Ik stean yn har kontreien
op ‘e hichte, sa is ’t rûn;
hie Goliat it oer in hûn?
Dochs moast er oer de Iene swije.

Hy is myn helper wurden,
wiist my yn de lichte ’t paad,
syn wjukken soargje foar it skaad*,
ik sjong no wer mei nije wurden.

* Psalm 63,8   

As swalker David nei him stjoert
yn frede ’t boadskip fan de hoeder,
dan spat er op, tin wurdt syn bloed,
hy spuit it boadskip fan de loeder.

By David rint de spanning op:
de dea oan elke muorrepisser!
Wylst krijt de boer in dwile kop,
syn eigen rom ferneart gjin misser.

detail

Mar Abigaïl, wize frou
fan dronken Nabal, hat fernommen
syn gekkepraat en reizget ôf
mei fracht om deaslach foar te kommen.

Foar David bûcht se nei de grûn,
biedt oan wat Nabal hat fersomme,
se hawwe beide frede wûn,
it tinne bloed is fan de domme.

It feest is oer, stil lizze gea,
boer Nabal, ek de skiep derhinne,
de dwaas waard helle troch de dea,
de wize soe de leafde winne.

* Simone Pignoni (1614-1698)
Skilderij ‘David en Abigaïl’