It moast wol barre yn de striid
troch ’t Filistynske foarhûdfolk,
oars as yn earder tiid
doe’t David tsjinne as Gods tolk.

detail

De striid wie fûl en gie ferlern,
wylst Saul bedarre yn in rein
fan pylken, sa te sjen
rûn ’t nei de ein lykas foarsein.

De ein, mar net troch ’t foarhûdfolk,
syn wapendrager moast it dwaan
as Samuël syn tolk…
soe eigen folk de kening slaan?

Saul seach ’t him oan, syn geast wie dea,
no noch syn liif yn ’t eigen swurd;
’t berjocht rûn troch it gea:
gjin soan fan Saul dy’t kening wurdt.

detail

It foarhûdfolk fûn kenings lyk
en hat troch hals en nekke slein,
mei David gjin ferlyk,
want hy hie Goliat ferslein.

* Pieter Breugel de Oude (sirka 1520-1569)
Skilderij ‘De selsmoard fan Saul’

Doe’t fijâns rop klonk withoefier,
sloech kening Saul de skrik om ’t hert:
der kaam gjin antwurd op syn bea;
wol op ‘e fraach fan wat is stjerrend wier,
dat hy fergeat syn eigen wet.

Saul harke nei de frou har rop:
‘Kom út ‘e dea wei, Samuël!’
Ynienen stie hy dêr;
de kening seach bang by de sjenner op,
’t ferlies kaam flymjend op him del.

Neidat dit boadskip klonken hie,
wie Saul syn moed folslein ferflein;
doe stie de frou der wer:
‘Kom mei in miel op krêft, dat is myn rie!’
De kening iet, mar wie ferslein.

* Salvator Rosa (1615-1673)
Skilderij ‘Saul en de spiritiste fan Endor’