Sa libben sy by it ferbûn
fan azem út en azem yn,
fan stoffen yn de rûnte:
beammen fûnen koalstof sûn
en joegen soerstof oan de wyn,
wat rûn nei wet foar wûnder.

De rige wie in skilderij
fan meters heech en withoebreed,
ferskillend yn seizoenen:
nei de winter alles nij,
de simmer kleuren by de fleet,
de hjerst as ’t bûnte wûnder.

De rûnwei seach it gûnzjend oan
en hime fan de koalstoffloed
by’t fallen fan de rige;
’t skilderij wie ek bedoarn,
want griis oerhearske no foargoed.
Wat folk foldocht dit tige?

By it rizen fan de sinne
stekke tûken hegerop
as hearden se de maitiidsrop,
in stim om út te rinnen.

Wylst de strielen fierder glide,
komt de stamper yn ’t fizier
om mei it tûkebosk te striden,
want ambysje bringt it fier.

Stielen klappen út ‘e hichte
litte trilje de natoer:
in fûnemint foar lange doer,
der wurdt in skoalle stichte.

As natoer wurdt ta in tûke
fan de eale wittenskip,
dan winne tûken wer oan grip
en is de stamper stûke.