De ierdman waard de plakferfanger
yn ’t betonbedriuw fan Famitec,
syn stribjen wie dochs wol wat langer
bliuwe, eigen baas wie net sa gek.
Betonnen kelders foar it skiljen,
silo’s foar ferbining mei de Hear;
fan kille kelders moast er grilje,
mar stânfêst besong er God syn ear.

De telefoan wie doe syn lêste
rêding om te wurden direkteur;
mei sân pear earen wie it bêste,
wa’t mei twa woe, hiet by him in seur.
Hy draaide om de wierheid hinne
lykas Petrus yn it rjochtsgebou;
ús ierdman koe it pleit net winne,
mar besong Gods eare hou en trou.

Hy woe it folk moast him fertrouwe,
ienheid: ierdman, fraksje en bestjoer;
op trije-ienheid koe men bouwe,
Christen Unie, God syn silotoer.
Us ierdman woe wol deputearre
wurde, gjin beton, wol sêft op ’t plús;
Gods telefoantsje woed er hearre,
mar syn kristenmaat koe wol oan ’t krús.

De mannebruorren, rjocht fan lear,
ferkeazen ’t Bolwurk foar de bou
fan ’t beahûs foar de eigen Hear,
in bolwurk fan har hou en trou.

Zij waren volhardende
in de leer der Apostelen
en in de gemeenschap
en in de breking des broods.

Mar sjoch, hoe’t tiden hawwe tiden:
jongebruorren, rjocht fan lea,
ferkieze yn mienskiplik striden
brokken postmoderne bea.

Sy sitte fol mei hurde wurden,
skreauwe kleuren foar it ljocht,
de kwasten brûke se as swurden,
strike krom wat wie earst rjocht.

De bôlen binne grouwe stiennen
foar it brekken fan it rút,
it lûd is sterker as foarhinne.
‘Lit ús drinke ta beslút.’

De bruorresusters fan kultuer
ferkeazen ’t bolwurk fan de Hear
foar keunst dy’t útgiet boppe kuer
en kitsch, wol rjocht yn Snitser lear.