Se foeren jierrenlang tegearre,
hiene ’t skûtsje yn de macht,
hy achterop en sy faak foar,
sa ha se ’t klearre.

Mar giet it ta op ’t grutte barren,
dan is ’t mei man en macht,
de iene achter, foar de oar
om hurd te farren.

Dêr komme de Amerikanen
mei wol tûzen tagelyk
foar fjirtjin skûtsjes ûnder seil,
it doek mei banen.

Skilderij ‘Flagge’ fan Jasper Johns

Sy foeren jierrenlang tegearre,
fielden har de wrâld te ryk,
mar fjirtjin wachtsje op it heil
fan tûzen stjerren.

In skûtsje is lykas de wyn,
kin draaie en ek faasje krije
nei in  stille tiid;
sa hie Wâldsein der stiennen yn,
want op ‘e Fluezen wie it lijen.

Doe kaam de lêste striid by Snits,
it kampioenskip lei noch iepen
foar Wâlsein en Grou,
dat beide starten yn in flits,
wylst tolve der krekt njonken griepen.

Wâldsein hie alle stiennen lost,
foer rap en draaide as in toppe,
mar ynienen kaam
foar Grou de klap, wie doe de klos:
in stikken skip en lilke koppen.

Gjin draaiïng mear, want it wie klear,
elk hie op ’t lêst deselde noasje:
Keimpe* kampioen,
foar him de krânse en de ear,
in stien fan ’t hert en dus emoasje.