Eliza hie gjin fleis of nôt,
mar naam it wurd om ta te rieden:
‘Set op it fjoer in grutte pôt
om mei wat griente sop te sieden.’

Ien fan de ploech gie nei it fjild,
fûn fruchten, hie dêrom syn slinger,
mar hat him oan de plant fertild,
snie elkenien sa yn de finger.

De grientesop preau nei de dea,
wie sûnder wûnder net te iten,
Eliza’s wurd klonk tsjin de skea,
moal kompensearre de ferwiten.

* Giorgio Vasari (1511-1574)
Skilderij ‘De profeet Eliza en it sop’

Syn feint hie dêr in antwurd op,
Gechazi wiisde op ‘e leechte
yn it hûs, der wie gjin bern,
de stilte hearske, nea gerop,
de tiid rûn nei de lichte.

Eliza joech de takomst oan
de frou, mar sy woe it net leauwe;
nei in jier wie sy al mem,
de heit rûn letter mei de soan,
sjoch hoe’t sy nei har weauwen.

It like op ‘e lêste kear,
want op it fjild stiek him de sinne;
yn har earmen stoar it bern;
sy wie net mei dit stjerren klear
en liet de ezel rinne.

It rûn op de ferwachting út
dat stilte gie wer oer yn leven,
mar Gechazi hearde neat;
Eliza sei gjin inkeld wurd,
by him soe ’t lykwols heve.

It jonkje sloech de eagen op
en prúste sân kear yn de leechte
fan it hûs, doe wie ’t wer fol
fan rappe stappen en gerop,
de tiid rûn nei de hichte.

* Salomon Garf (1879-1943)
Skilderij ‘Eliza bringt it jonkje ta libben’