Witst dat is de drinkelkoai,
syn ein, dêr is er foar,
omdat er bûten roai
syn hoal yn diken bout,
mar yn de koai gjin spoar
fan muskusrôt syn fout.

Kinst it fan tichtby besjen:
hy koe der net foarwei
en gie alhiel ferlern
yn frjemde, droege wrâld,
gjin spoar mear fan syn wei,
dêr leit de muskusrôt.

De striid hat west, de haven lûkt,
gjin kâns om hjoed te winnen,
hy wie as lêste binnen,
mar beide ha de bealich brûkt,
mei wyn en weagen striden,
want wa’t him jout oan ’t wide,
ferjit de lea, de finish lûkt…
mar moarn sil ’t wer begjinne,
dan is er hiel allinne
en wurdt er sels de dei troch brûkt.

In miuw fleach foar him út,
besocht him oan te wizen
it striken en it rizen
fan wjukken yn de flecht.

Ynienen wie de loft
fol mei ek oare miuwen,
in kriezen en in wiuwen
fan wjukken wyt as snie.

Se dwarrelen doe del
op harren fêste stiennen
om sa wer te begjinnen
mei ’t brieden, waarm en fûl.

En nei ferrin fan tiid
begûn de dop te brekken,
in kopke út te stekken
en sjoch, dêr wie de pyk.

In wedstriid ûnder túch
betsjut in hiel oar stribjen
as hoe’t de miuwen libje,
mar…
by beide giet it fûl.