Sa klom de eale hartoch froed fan hert
al hymjend nei de ile hichte
om te dichtsjen himelsk oer de lichte,
mar it slagge net.

Teloarsteld yn syn ynspiraasjegod
waard hegerop foar Jan tefolle,
dwilich bûgde hy de lege holle
en sjedêr it gat.

Dêr gong it by de steile treppen del
en daliks op in gysten sûpen,
op in diaboalysk gnizend krûpen
nei it gat, de hel.

De hichte socht der doe de midden fan
en helle helman boppe wetter,
skonk in stiel- en plastic ramt, wat better
wie foar hartoch Jan.

Wolken wâlje troch de loft
en stalprein set de greide splis,
de fûgels flechtsje yn in kloft.
Wa wit wêrfoar dat stokramt is?

Makke Noach net in ramt
foar arkebou op Gods befel?
Wrâlds bisterêder wie syn amt,
de minske wie net mear yn tel.

Ut ‘DE ARK VAN NOACH’ – Rien Poortvliet

Sjochst wat yn de fierte leit?
In stielen arke mei in mêst!
Wit dat it minsklik stokramt seit:
‘Earst peil ik wol, dan kom ik lêst.’