En no fergiet
de griene hoop ta grauwe drek,
ferfretten en ferfallen,
sjedêr dat wie ’t.

Mar fierderop dêr riist
it libben op ien foet,
trochskinend en ferbinend
it teare op syn hoed.

En wylst it reade wiist
de spoaren yn it rûn,
beskieden bliuwt de wiisheid
yn libben by de grûn.

In bisteboel, yn tiid fertize,
fan miljoenen jierren lyn,
de foarfaar fan de aap en minske,
foar religy dôf en blyn.

En ûnder alle hege winsken,
aap- en minskekop gelyk,
berûn in surfer noch it wetter
as messias nei syn ryk.

‘Wat bisto, kristen of in ketter?’
frege doe de bisteboel.
Ik seach nei ’t byld fan jûntiids skepping,
wylst de aap dreau oer de poel.