Mar sels de barfrou nimt it net
om op ‘e kruk omheech te reitsjen,
úttild boppe ’t brûzjend elemint,
yn stilte ’t libben oer te eidzjen,
inkeld ien, apart no set,
dêr’t sy gjin priis mei wint.

It brûzjend wetter wurdt dan swier
as sân, dat driuwt der samar hinne,
stilsteand, inkeld sân en sûgjend djip,
te djip sels foar de keninginne
en de barfrou, oan it bier,

Dêr’t ik wit de wetterpoarte,
is de stêd fan ’t hege peil,
útfalbasis fan it koarte
teken yn it brune seil;
dêr’t de larken lûdleas glide,
driuwend op ‘e nostalgy,
sille skûtsjes bliuwend stride,
brûzjend sa’t tradysje die.

Dêr’t ik stjoer him nei de midden,
oeral spanning yn ’t kwadraat,
twirren reauntsje troch de triedden,
hout dat mei de weagen praat;
sakket nei de kym de sinne,
dan stim ik mei ’t jûnsread yn
en dy’t heger as my binne,
hearre ’t sjongen op ‘e wyn.