Marat, in man fan wittenskippen,
dokter, fysikus en filosoof,
en as politikus fol fjoer;
foar mannich tsjinstim wied er doof,
it bloed soe fan syn fingers drippe.

Marat, in man fan tûzen wurden,
sprekker, skriuwer, ek noch sjoernalist,
gjin strjitreboelje sloech er oer;
hy wist mei wissichheid: dit is ’t,
it oare koe om him ferwurde.

Marat, ferskûle yn rioelen
as in strjitpolitikus yn noed,
de revolúsje waard in toer;
it ôffal sloech him op ‘e hûd,
fan jokte hat er jierren woele.

Marat, as woeler moast er baaie
tagelyk yn wetter en yn bloed,
de moardnersdolk koe hy net oer;
hy hie gjin tiid mear foar in groet,
liet wol de earm noch efkes swaaie.

* Joseph Boze (sirka 1746-1826)
Skilderij ‘Portret fan Jean-Paul Marat’

** Jacques-Louis David (1748-1825)
Skilderij ‘De dea fan Marat’

In jonkje sûnder mem en heit,
wêr moast de lytse Maxi hinne?
Pake gie foar ’t mantsje yn de pleit,
sa koed er yn it libben winne.

As puber soed er oan it wurd
foar kening Lodewijk, dy’t komme
soe, úteinlik ried de staasje fuort,
wat koe it keningshûs him bomme…

As advokaat naam hy it op
foar ’t folk yn earmoed dat, yn klinten,
stjitte by de hegerein de kop,
dy’t libbe fan in oar syn sinten.

Sa waard er revolúsjonêr,
dy’t konsekwint en logysk tinke
koe, heech riisde yn Parys syn stjer,
hy waard betsjinne op syn winken.

Fan konsekwint nei radikaal,
hy liet de guillotine falle,
spriek de kening oan yn skerpe taal
mei as gefolch in losse holle.

’t Geweld friet op syn eigen bern:
foar Robespierre de guillotine,
sels soe hy it mes net flymjen sjen,
it koe syn nekke maklik fine.

* Skilderij ‘Portret fan Maximilien-Marie-Isidore de Robespierre’