It leit dêr leech allyk foar dea,
de ynhâld sweve rikjend wei,
fan binnen yn it nau,
beswierlik foar de lea.

It hat foar ’t libben kant noch roai,
’t natuerwyt lykwols is op wei
nei siedden yn de goai
foar wer it nije skaai.

Ynienen los it roer en rjocht oerein,
ferheard yn ’t each de fierte,
fûgels dy’t fan fleanen witte,
hoe ek ûnderlein.

Want ûnder ’t wjukjen leit no bûnt en bleat
har skaai yn kâlde doppen,
noch te ier om te beroppen,
kriezjend: ’t giet ferkeard.

Noch jong, mar dochs al earen foar de noed,
want: ‘Pake, ’t wurdt al letter,
foar de miuwen is ’t ek better.’
Pake fûn it goed.