Hy stie de moarns op tsjillen op it droege,
wylst de oaren wiene al yn ’t wyt,
en hie syn kânsen al lang woegen:
swart, it krêftich weagjen wied er kwyt.

Syn krêft lei yn de keunst fan ’t swarte,
magysk bearen mei min waar en wyn,
sa hat er oan de wolken hoarte,
brocht it grau en ek de gong deryn.

De witen koene lykwols ’t swarte heine
mei de liken fan de fok en ’t seil
en al hoe skean se somtiids leine,
yn magy lei harren heechste heil.

It swarte skiep wie earst net mear te finen,
mar ynienen liet er him wer sjen:
in skeinde skûte fan ’t ferline
hie de striid dy deis foargoed ferlern.

Wat earder op ‘e see noch lei,
bewrotte him djip yn it lân
en stiek syn slurf fier yn de grûn;
hy sûget op it wiete sân
en spuit gaoatysk oant de jûn.

Mar heger binne hjoed op wei
de bern, sy ha de oeren hân
fan wrotten tusken muorren yn;
har rûte slingeret nei it strân,
al swevend op fakânsjewyn.