Hy strûpte út syn stive klean,
kaam út ‘e skulp yn ’t neaken,
seach de peal al foar him stean,
in noegjend leafdesbeaken,
klom syn stivens út it liif
en glied op ’t eigen glêde
slym foar ’t each nei topgeriif,
hy soe it grif wol rêde.

Fuort nei de klimaks kaam er del,
fan wurgens moast er hymje,
hie fan ’t gliden in droech fel
en koe de skea net lymje,
dêrom kroep er út ‘e wei,
sy koe him net gerive,
dat der bleau in kleau dy dei
en kalkkjeld om twa liven.

Hy liket himelheech te rikken,
rjocht de rêch, fêst yn de grûn,
ambysje: strieljend yn it rûn
syn ljocht, mar dat skynt stikken.

Op ljochtskyndei is er rûch rekke,
’t wie in skeinend ynsidint,
mar ’t hie wol folle slimmer kind
as brutsen rêch en nekke.

Hy sjocht jaloersk nei alle raaien
as natuerlik elemint
al lang oan ’t brekleas bûgen wend
fanwege twirjend waaien.

En ljochtskyndei wol ek noch rinne
oer it fêste fûnemint
mei ljocht dat fan ambysje wint:
it strielet fan de sinne.