Wa’t witte wol, giet djip
en sûget dan nei boppen
rûchwei de matearje,
basis foar de wittenskip.

Sa slacht de kennis del,
de grûn om op te bouwen,
hegerop te earjen
wat de wrâld oer is yn tel.

Wat fuortstreamt, is de geast
om fierderop te driuwen
stilwei nei ’t mystearje,
sûnder tellen noch it meast.

Se libben as de wite wolken,
driuwend oer it swurk,
de driuw dy’t se fertolken,
wie omheech lykas de ljurk
syn jubel breedút wjukket.

Se seagen moannen út ‘e hichte
op ‘e swierte del
fan lege ierdske plichten
– by bloeiers net yn tel –
foar wrotters nei de djipte.

Se steane dagen lang te stjerren
sûnder noch beweech
sa’t fûgels misse fearren,
wolken hingje driigjend leech,
mar ’t wite sylt wol fierder.