De loft sil ’t fan ‘e moarn ferhelje
dat it libben streamt troch bloed
ek by deminten fan it lân
dy’t oan de stedsein likegoed
bestean fan bleate foet oant hân,
mar oft se hjoed de jûn wol helje?

De flagge hat ek wat te sizzen
dy’t de dei troch hinget bleat
foar waar en wyn en likegoed
foar peal: ‘Se falle ûnder ’t read
fan megasoarch foar ’t streamend bloed,
beweging om mar net te lizzen.’

En as de wintermiddei lizzen
giet, dan wapperet boppe ’t lân
de blauwe flagge fan de jûn:
wy hawwe hjoed de âlde hân,
de sinne hat de kym al fûn,
ûnthjit in nije dei nei dizze.

Hy groeide yn de wâl al krom
en sakke stadich nei it wetter,
wist myn tiid is eins wol om,
wat bliuwt der oer foar letter?

Hy woe belizze nei de dea
syn stam en kapitale tûken,
dat it rendemint, de lea,
foar ’t minskdom wie te brûken.

De woartels lieten stadich los,
hy winske likefolle rêgen,
want de stam wie net te pas:
as rendemint gjin brêge.

Gjin minske dy’t om ’t beamke rout
dat falt foar kapitale noarmen,
hy makket sels fan ’t hurdste hout
ien mei de moaiste foarmen.