It noarden joech de folle laach,
mei wyn en weagen gie it oan
op Starum, klear foar striid en krêftfertoan,
in reef deryn wie net in fraach.

De skoaten oan en nei de start,
de skûtsjes kniepen hingjend op
mei wite wolken foar de bolle kop,
neat wie it skippershert te bar.

De breedste koppen batsten yn
de weagen op, De Jouwer lei
al foar, mar ’t Snitser twadde plak stie faai,
dat lei him oan de noardewyn.

Hy siet op ’t keatting en seach soer,
want beide fuotten rekken wiet,
sa giet it as de noardewyn strak stiet,
de fok yn tearen, dan is ’t oer.

De tugen breed en nêst elkoar,
der kin gjin miuw mear troch,
de kopgroep jout de rest it sok,
de fraach is: wa leit foar?

De loeten steane op it heechst,
de bomen dogge mei,
it foarfolk hinget nei’t it waait,
mei dizze wyn it dreechst.

De himel griis, de reiden heech,
mar heger riist it hout,
de kromme loete is fertroud,
sa komt de float yn ’t each.

Langwar grôtfol, de stuollen leech,
gjin kop is op it strân,
mei rjochte loeten yn de hân
hâldt elk syn moedfear heech.