Ik bin mar simpel as model
en ha gjin snaar bespile,
mar Manet hat my besiele
mei de kleur fan ’t Spaanske fel.

Ik die it mei de linkerhân,
dat wie foar my ûnhandich,
lang sabeare spyljen bannich,
fan it doek ha ‘k gjin ferstân.

De krûk liet ik dêr sa net stean,
dy brûkte ik as boarne,
song as ’t kraaien fan in hoanne,
ha Manet de kleuren bean.

De sipels ha ik iepensnien
foar ’t rinnen fan de triennen,
as emoasjes der net binne,
jou ik noch myn lêste trien.

Doe seach ik Lola de Valence,
de Spaanske ballerina;
nei de sipels en de vino,
wiene snaar en stim myn kâns.

* Edouard Manet (1832-1883), in Frânske skilder,
wie de skeakel tusken ympressionisme en realisme.
Hoewol op it skilderij ‘De gitaarspiler’ (1860)
it linkshandige model in gitaar foar rjochtshandigen
‘bespilet’, waard it doek op de Salon fan 1861
bekroane mei in priis.

Der stiet gjin namme ûnder.
Wat wie it foar in man
dy’t skildere foar wûnder?

Hy hold it folk foar ’t lapke,
it skilderij as kast:
’tromp l’oeil’: foar ’t each in grapke.

Syn keunstfoarn realisme,
mar dochs syn tiid foarút:
in mondriaansk kubisme.

Wat woed er byldzjend sizze?
Syn guod as rommelmerk?
’t Is dreech om út te lizzen.

De dingen liet er sprekke,
twa planken mei in taal,
sa koed er djipper stekke.

Wat ûnder is, ferbûn de
ferbylding mei de mûs:
it gnauwen fan de sûnde.

Dêrboppe is ’t befrije,
genêzing fan it kwea
troch leave frou Marije.

Sa sit de taal ferstoppe;
al is hy anonym,
wat ûnder is, komt boppe.

Wat stiet op eigen planken,
is realistysk guod,
kubistysk yn de flanken,
wat stikken is, kin fuort.