Hjir hinget Hy al jierren
foar it libben, sels foar dea,
fan kâld nei hjit, fan keal
nei rôze en flokt fan fierren
mei de bloei fan ’t maitiidsgrien.

Lykwols, hjir ien mei liken,
liket Hy wol op syn plak,
mar nee, syn stiennen lea
dy sille hjoed noch wike
foar it libben op sêft flak.

Ik bejoech my nei de fûgelhutte
om te sjen nei frjemd, mar ek bekend,
twa auto’s wie ik op myn paad net wend
en hielendal net sokke grutte.

De greiden leine as tapyt,
de reiden tilden heech in mânske mêst
dy’t glânze boppe keningswyt,
in Lemster aak oan gouden koarden fêst.

Ik ferwachte út ‘e pânserweinen
wapens, mar ik koe der maklik lâns,
as terrorist hie ‘k in sabeare kâns,
omdat se noch te sliepen leine.

It wetter lei as kleed sa flak,
in merkel dûkte foar syn trije bern,
in swel fleach om it huttedak,
mar op ‘e aak wie nimmen noch te sjen.

Ik bejoech my nei de steigerrâne,
mei diploma A koe ‘k dûke fier
genôch, wol mei it grize hier fol wier,
mar kaam dochs op ‘e aak telâne.

De sinne skonk de aak in kroan
fan ’t felste keningswyt, in septer fan
in mêst, doe klonk op strange toan:
‘Hjirwei, lit har prinshearlik lizze, man!’

Ik beseach doe út ‘e fûgelhutte
’t frjemde en bekende fûgelfolk
dat tsjinne foar de minskewrâld as tolk:
de lytsen fleane lykas grutten.