De lange nacht triuwt hjoed de sinne
de hichte yn, gjin ljocht
komt út ‘e djipte
noch, kin ien ’t gefjocht
úteinlik winne?

Miljoenen ienen dy’t it witte:
ik, winner, doch it goed,
mar sjoch de sinne,
want dy kleuret bloed,
miljoenen dy’t der net mei sitte.

Dan de swarten, fan dat koarte,
hals en romp gjin sierlik bûgen oan,
de wite bles as lampe foar de lange nacht,
sy swommen bealgjend oant de iere moarn
foar markols iepen poarte.

As it strieljen fan de sinne
oer de hals en romp fan beide pearen strykt,
bliuwt deawurch ’t swarte driuwen tusken splinters kjeld,
wylst fierderop it iis foar ’t wite wykt
en wjukken hichte winne.