It eigen paad, dêr gie ik foar,
mar doe kaam stap foar stap in print,
de spanning wat it wurde soe;
flak achter ’t glês rûn ek in spoar
fan strjitgeweld, ’t wie mar in hint.

Foar ’t klokgeweld wie ’t te betiid,
de slieper hie noch efkes rêst,
gjin spanning oer wat God hjoed woe;
de wrâld mocht trochgean mei de striid,
it libben rûn noch net nei ’t lêst.

Sjedêr de fierte, Offenwier,
ik helle it wat tichterby,
in byld fan skiep en wein, wist doe
hoe’t minsken hiene fan it dier:
in eigen honk en suver frij.

’t Lemieren kleuret fel it westen,
want de sinne komt deroan, is ’t argumint,
en iepen skoot no elk appartemint
út tank foar dizze iere geste,
mar de miuw negeart de hint.

Mar dan, as klonken skeppingslûden,
spriedt er breedút wjukken, wurdt it west of east?
Of loft of wetter, wat komt lêst, wat earst?
In dûk foar ’t fielen fan de goede
wei, de dage yn syn geast.