Joadinne wie se neffens wet,
foar har wie ’t eigen iten rein,
tsjin Holofernes hat se ’t sein,
slûchslim, dêrmei har die taret.

Se sliepte fêst oant middennacht,
doe gie se út ‘e tinte wei,
naam Holofernes’ goedens mei
en rûn foarby de lêste wacht.

De delling fan Betylûa
begroete har, se wosk har dêr
en kipe nei de moarntiidsstjer:
de wink om op ‘e rêding ta.

Alhiel nei geast en lichem rein
rôp Judit oan de Heare God
om bystân yn it nuodlik lot…
doe is se út ‘e delling tein.

Nebûkadnessar, kening fan de ierde,
fan minsken, fûgels en fan fee,
hat jo as generaal de wrâld oer stjoerd,
om rûnom oarder yn te stellen
fan it iene nei it oare stee;
jo binne tûk, bekend is ek jo moed,
dy’t oansprekt, liedt ta heldedieden.
Mei myn eigen folk giet it ferkeard:
wat inkeld God takomt, wurdt iten,
dat de straf sil harren net ûntgean,
jo binne dêrta wol by steat;
it sil de kening grif net spite,
dus dan krije jo ’t fertsjinne lean.
God hat my stjoerd om jo te rieden,
want ik bin op ’t lêst in fromme frou,
dy’t nachts bidt om te hearren:
as myn folk brekt wer de trou
oan God, dan komt it oan op dieden,
neat kin ’t mear foar jo bedjerre.

Holofernes wie ien each en ear
foar Judits skientme en har wurden,
foar de stêf wie ’t as de dei sa klear,
sy soe de stim fan ’t leger wurde.